Vandaag beginnen de meeste scholen in deze regio weer. Voor mij is het wat makkelijker geworden, want mijn pubers willen beslist niet dat ik mee ga naar school en dat hoeft al veel jaren niet meer. Maar ik herinner mij nog wel heel goed de periode dat ik elke ochtend en middag bij school stond, te wachten op één of twee jongetjes om naar school te brengen of op te halen.

Einzelgänger

Bij school is het altijd een drukke bedoening, veel ouders brengen hun kinderen naar school. Vaak gaan ze daarna meteen door naar hun werk, sportschool of supermarkt. Hetzelfde deed ik ook. Maar bij het ophalen was er een ander ritueel. Dan stonden moeders en in mindere grote aantallen vader, te wachten op hun kinders. Ondertussen druk en geanimeerd met elkaar aan de praat. Hier en daar ontstonden groepen met daartussen wat einzelgängers.

Ik was ook zo’n einzelgänger. Enerzijds had ik geen behoefte aan dat gekletst (onzin natuurlijk, maar je moet wat verzinnen) en anderzijds omdat ik gewoonweg geen contact zocht. Waarom niet, denk je? Het was mijn kleine stemmetje die dan weer opspeelde; ‘waarom zou je erbij gaan staan?; je hebt toch niets zinnigs te vertellen.’ Na verloop van tijd kon ik wel dat stemmetje verdringen, want net als je kind groei je innerlijk en veranderd je mindset, maar ondertussen waren de groepjes aardig hecht geworden, dat ik gewoon geen zin had om mij daar tussen te mengen. Ik hoefde ook niet zo nodig steeds uren bij school te praten en vervolgens koffie bij elkaar te drinken of wat dan ook. 

Imago creatie

Het was dan ook niet dat ik op zoek was naar vriendschap, maar ik verpeste wel voor mijzelf de aansluiting waardoor het niet leuk was om met activiteiten mee te doen, want ik voelde mij niet thuis binnen deze groep. Zoals ik als zei, werd die druk vanzelf minder en voelde ik mij gewoon goed tussen deze mensen.

Maar ik merkte wel dat ik een bepaald imago had gecreëerd voor mijzelf. Iemand die opging in de massa, terwijl ik gaandeweg aan het werken was aan iemand die boven het maaiveld wilde uitsteken. Dus als ik iemand vertelde op school dat ik voor mijzelf ging beginnen, zag ik de wenkbrauwen uit verbazing omhoog gaan en kreeg ik de reactie dat zij dat nou nooit van mij hadden verwacht.

Omgaan met mijn innerlijke meisje

Ik kon best pissig op mijzelf worden als ik weer zo’n reactie kreeg. Waarom had ik mij altijd zo op de achtergrond gehouden! Maar het was niet eerlijk van mijzelf dat ik boos werd op mijzelf. In de periode dat de jongens op de lagere school zaten, zat ik best met mijzelf in de knoop; het werk beviel mij niet, ik volgde een vierjarige HBO studie, moest ook nog ergens stage lopen, het opvoeden van kinderen bleek geen natuurlijke gave van ons als ouders en ik had ook nog te dealen met mijn ‘innerlijke meisje’ die graag groot wilde worden maar nog veel moest leren, waaronder zelfvertrouwen.

Powervrouw en ook een beetje innerlijke meisje; perfecte combinatie

Nu ben ik moeder van een puber die naar mavo-3 gaat en een puber die het HBO gaat verkennen, het innerlijke meisje is ondertussen een powervrouw geworden. Dit is echt niet vanzelf gekomen; het was en is een weg van dromen en verlangens, ontdekken en onderzoeken, belemmeringen tegen komen en hiermee leren omgaan, mijn levensdoel langzamerhand helder krijgen en steeds mijzelf blijven motiveren. Ik voel mij goed en veerkrachtig en toch voel ik mij soms ook kwetsbaar en twijfel ik. Dat laat ik even toe en dan denk ik weer aan mijn dromen en verlangens en dan weet ik dat het goed is, want dat innerlijke kleine meisje mag er ook gewoon zijn. Wat mij betreft de perfecte combinatie.

"Wat is een powervrouw? Een vrouw met een droom vol passie en energie. Het geeft je een vonkje waardoor elke dag weer een superdag wordt, wat de resultaten ook zijn. Een mindere dag slaat jou niet meer uit het veld; je voelt je goed. Een powervrouw straalt en geniet van het leven."

Wil je hier meer over weten? Volg dan deze link.

https://www.positiviteitscafe.nl/power-up-jou/