Maar ik merkte dat het niet mijn onbestemde gevoel weghaalde. Dus ik vond het tijd voor een zoektocht naar een meer bestemd gevoel. Maar hoe begin je zo'n zoektocht als je niet weet waar je naar moet zoeken? Gelukkig ben ik daar wel goed in als coach , dus pas ik een aantal opties op mijzelf toe. Nu heb ik vanuit het verleden gemerkt dat ik een belabberde zelfcoach ben, ja sorry dat ik zo eerlijk ben, maar mijzelf coachen is niet mijn sterkste punt. Maar ik ben toch gewoon begonnen.

Als eerste wilde ik achterhalen waar het gevoel zijn oorsprong heeft. Is het de thuissituatie, mijn relatie en gezin, het werk en de diversiteit van het werk, mijn gezondheid en vitaliteit, etc. Stap voor stap ben ik alles langs gelopen:

• Thuissituatie is prima. Ik woon in een mooi huis, mijn droomserre is deze zomer gerealiseerd. Wij zijn allerlei dingen aan het verfraaien in huis. Misschien levert het zo nu en dan wat stress op, maar het geeft mij ook veel woonplezier terug. Dus voor mij is dit geen issue qua gevoel.
• Relatie en gezin gaat allebei lekker. Na een relatie van bijna 28 jaar, waarvan 21 jaar getrouwd en twee kinderen, zitten we niet meer euforisch verliefd te zijn op elkaar, maar wel voelt het fijn, vertrouwd en veilig om samen te zijn. De jongens doen allebei hun ding qua school, werk en vriendschappen. Af en toe wat gemopper op hun moeder, maar dat hoort er een beetje bij. Ik kan ook behoorlijk terug mopperen. Na de zomer gaat het 'normale' leven weer beginnen, met andere woorden, weer volle lesdagen en stages en werken gebeurt weer op locatie. Het feit dat er weer een soort routine in komt met voor iedereen weer een andere omgeving dan alleen ons eigen bubbeltje is erg fijn.
• Werk en de diversiteit ervan. Mijn werk heeft als rode lijn de kwetsbare en gevoelige mens en dan met name de vrouw. Dat kwetsbare en gevoelige zie ik als iets krachtigs en dat is wat zij vaak niet zo zien en dat is geweldig om mee aan de slag te gaan met supermooie resultaten. Dit doe ik met coaching (positiviteitscoach en coach rondom kanker; Startmoment), als projectcoördinator (Samenspraak Apeldoorn) waar ik werk met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en als ambulant hulpverlener (WMO-GGZ). Hier zit veel diversiteit in qua mensen en dat vind ik heel erg leuk. Maar het is teveel, teveel wat ik aanbied, teveel wat ik wil en kan geven als coach, coördinator en ambulant hulpverlener. Ik doe het namelijk graag goed en dan alsnog een stapje extra. Dat is prima en past ook bij mij, maar ik merk dat ik hierin wat te doen heb. Ik raak namelijk hierin ook voor mijzelf de weg kwijt. Want wat vind ik nu echt het allerleukste? Aha, hier heb ik het eerste grote pijnpunt te pakken. Laten we nog even verder kijken.
• Mijn gezondheid en vitaliteit. Ik heb relatief best veel blijvende fysieke kwaaltjes, vaak pijntjes, ook veel vage klachten die gelukkig tot nu toe allemaal weer verdwijnen. Toch is het lastig en ik weet dat ik eigenlijk niet mag klagen. Maar als ik mij weer als een 94 jarige voel in plaats van de 49 jarige die ik ben, door echte fysieke klachten, maak ik mij best wel zorgen over de toekomst. Ondertussen geniet ik van lekker eten en weinig beweging (nou ja, wandelcoaching toch wel!) en dat heeft weer effect op mijn gewicht. Ik probeer wel op te letten en heus ik snaai niet de hele dag door, maar mijn ideale gewicht ga ik volgens mij nooit meer halen. Sporten zou een goede optie zijn, maar dat vind ik zo vreselijk. Ik ben zo'n loser als het op dat punt aan komt op doorzettingsvermogen. Maar misschien heb ik hier nog een pijnpunt te pakken, want ik weet dat sporten goed voor mij is en ook goed voor mijn mentale vitaliteit. Misschien helpt het ook wel voor een aantal kwaaltjes....