Onbestemd gevoel

Het is net na de middag en ik heb inmiddels al weer van alles gedaan. Het zwembadje opgeruimd dat, vanwege het weer, maanden ongebruikt vol liters water heeft gestaan. Boodschappen gedaan, opgeruimd en geluncht. Het is mijn laatste vakantiedag en eerlijk gezegd zit ik niet zo lekker in mijn vel. Nu is dat niet vreemd, zo net na een vakantie. Ik heb er al eens eerder een blog over geschreven. Maar dit gevoel is anders, dieper, trager en hardnekkig.

 

Een onbestemd gevoel

Aan mijn vakantie lag het niet. Ondanks dat dit het tweede jaar was dat wij in Nederland bleven, heb ik mij opperbest vermaakt en veel van ons mooie land gezien. Vorig jaar hadden wij tijdens onze vakantie echter een hittegolf. Die zomerwarmte heb ik wel gemist, want nu viel er wel erg veel regen. Dat je daarvan creatief en ruimerdenkend wordt, hebben wij toch ook wel ontdekt. Tenslotte zijn we niet van suiker en droge kleren heb je zo weer aan. Het onbestemde gevoel begon al ruim voor de vakantie. Het trok aan mij, zorgde voor geen inspiratie of motivatie op geen enkel gebied. Het zijn geen depressieve gevoelens of stress, het voelt wel zwaar.

Ruimte in mijn hoofd en lijf

Het is een gevoel waar ik geen vinger op te kan leggen en toch weet ik wel wat het juist niet is. Zo ben ik er niet verdrietig over, maar barst ik ook niet van vrolijkheid. Ik hoef niet te huilen en ik heb ook niet een brok in mijn maag of keel. Ik voel ook geen boosheid of onmacht. Ik ervaar geen echte, positieve of negatieve gedachten en dat is ook raar, want ik ben vaak aan het denken en nu is mijn hoofd eigenlijk leeg. Dat is lekker zal je denken; eindelijk ruimte in je hoofd. Maar deze ruimte voelt niet leeg, maar zwaar. Dus wel leegte in mijn hoofd, maar geen ruimte in mijn hoofd en lijf.

Het begon dus al eigenlijk voor de zomer. Ik had van een collega voor vier maanden cliënten overgenomen, wat ik met plezier heb gedaan, maar ik merkte ook dat dit mij veel energie kostte. Het 'lange' reizen, de rare uren en ook de druk (die ik geheel zelf bij mij neerlegde) om iets goeds voor die maanden achter te laten.... Dit is natuurlijk gelukt, maar ik heb nu wel duidelijk dat ik niet meer wil reizen en eigenlijk gewoon lekker in mijn eigen regio; dus Apeldoorn, wil werken. Dat ik niet meer dan een bepaald aantal uren wil inzetten voor ambulante hulpverlening. Dat voelt goed om te beseffen en ook uit te spreken. "Maar", zegt mijn kleine stemmetje, want die laat zo nu en dan ook van zich horen, "dan beperk je jezelf wel weer!". Misschien wel, maar het geeft mij wel rust en meer tijdwinst als ik niet uren in de auto zit.

Zoektocht naar een meer bestemd gevoel

Maar ik merkte dat het niet mijn onbestemde gevoel weghaalde. Dus ik vond het tijd voor een zoektocht naar een meer bestemd gevoel. Maar hoe begin je zo'n zoektocht als je niet weet waar je naar moet zoeken? Gelukkig ben ik daar wel goed in als coach , dus pas ik een aantal opties op mijzelf toe. Nu heb ik vanuit het verleden gemerkt dat ik een belabberde zelfcoach ben, ja sorry dat ik zo eerlijk ben, maar mijzelf coachen is niet mijn sterkste punt. Maar ik ben toch gewoon begonnen.

Als eerste wilde ik achterhalen waar het gevoel zijn oorsprong heeft. Is het de thuissituatie, mijn relatie en gezin, het werk en de diversiteit van het werk, mijn gezondheid en vitaliteit, etc. Stap voor stap ben ik alles langs gelopen:

  • Thuissituatie is prima. Ik woon in een mooi huis, mijn droomserre is deze zomer gerealiseerd. Wij zijn allerlei dingen aan het verfraaien in huis. Misschien levert het zo nu en dan wat stress op, maar het geeft mij ook veel woonplezier terug. Dus voor mij is dit geen issue qua gevoel.
  • Relatie en gezin gaat allebei lekker. Na een relatie van bijna 28 jaar, waarvan 21 jaar getrouwd en twee kinderen, zitten we niet meer euforisch verliefd te zijn op elkaar, maar wel voelt het fijn, vertrouwd en veilig om samen te zijn. De jongens doen allebei hun ding qua school, werk en vriendschappen. Af en toe wat gemopper op hun moeder, maar dat hoort er een beetje bij. Ik kan ook behoorlijk terug mopperen. Na de zomer gaat het 'normale' leven weer beginnen, met andere woorden, weer volle lesdagen en stages en werken gebeurt weer op locatie. Het feit dat er weer een soort routine in komt met voor iedereen weer een andere omgeving dan alleen ons eigen bubbeltje is erg fijn.
  • Werk en de diversiteit ervan. Mijn werk heeft als rode lijn de kwetsbare en gevoelige mens en dan met name de vrouw. Dat kwetsbare en gevoelige zie ik als iets krachtigs en dat is wat zij vaak niet zo zien en dat is geweldig om mee aan de slag te gaan met supermooie resultaten. Dit doe ik met coaching (positiviteitscoach en coach rondom kanker; Startmoment), als projectcoördinator (Samenspraak Apeldoorn) waar ik werk met mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt en als ambulant hulpverlener (WMO-GGZ). Hier zit veel diversiteit in qua mensen en dat vind ik heel erg leuk. Maar het is teveel, teveel wat ik aanbied, teveel wat ik wil en kan geven als coach, coördinator en ambulant hulpverlener. Ik doe het namelijk graag goed en dan alsnog een stapje extra. Dat is prima en past ook bij mij, maar ik merk dat ik hierin wat te doen heb. Ik raak namelijk hierin ook voor mijzelf de weg kwijt. Want wat vind ik nu echt het allerleukste? Aha, hier heb ik het eerste grote pijnpunt te pakken. Laten we nog even verder kijken.
  • Mijn gezondheid en vitaliteit. Ik heb relatief best veel blijvende fysieke kwaaltjes, vaak pijntjes, ook veel vage klachten die gelukkig tot nu toe allemaal weer verdwijnen. Toch is het lastig en ik weet dat ik eigenlijk niet mag klagen. Maar als ik mij weer als een 94 jarige voel in plaats van de 49 jarige die ik ben, door echte fysieke klachten, maak ik mij best wel zorgen over de toekomst. Ondertussen geniet ik van lekker eten en weinig beweging (nou ja, wandelcoaching toch wel!) en dat heeft weer effect op mijn gewicht. Ik probeer wel op te letten en heus ik snaai niet de hele dag door, maar mijn ideale gewicht ga ik volgens mij nooit meer halen. Sporten zou een goede optie zijn, maar dat vind ik zo vreselijk. Ik ben zo'n loser als het op dat punt aan komt op doorzettingsvermogen. Maar misschien heb ik hier nog een pijnpunt te pakken, want ik weet dat sporten goed voor mij is en ook goed voor mijn mentale vitaliteit. Misschien helpt het ook wel voor een aantal kwaaltjes....
lusteloos positiviteit

Ontdekken, uitwerken en uitvoeren

In mijn eerste stappen komen er al wat punten naar voren, waar ik wat mee moet en kan doen. Mijn zoektocht is echter nog niet voorbij. Ik moet nog veel stappen zetten. Er komen zoveel dingen voorbij, overal zitten plus en minpunten aan. Waar doe je goed aan? Op dit moment weet ik dat gewoon niet en misschien zal ik ook nooit weten of andere keuzes beter waren. Dat is ook prima, zo is het leven nu eenmaal. Ik kan ook kiezen om nu helemaal niets te doen en alles zo te laten. Zelfs dan denk ik dat het ook wel goed komt, alleen duurt het langer en blijft mijn onbestemde gevoel langer hangen en daar heb ik dus totaal geen zin in. Daarvoor is het leven te kort.

Dus ik ga ontdekken waar het vooral wringt, wat mij dit gevoel geeft en ik ga ontdekken hoe ik mijn bestemde gevoel terug krijg. Dan ga ik nieuwe plannen uitwerken en deze uitvoeren. Ik verwacht dat je daar wel het een en ander van zal ervaren.

Wat ik wel weet is dat achter iedere deur die ik dicht doe; voor of achter mij, komt er weer een nieuwe deur. Een nieuwe optie, mogelijkheid of kans waar ik weer zelf de keuze in kan maken wat ik er mee wil doen. En net als nu zal ik na een tijdje ook hier weer over na gaan denken of ik de juiste keuze heb gemaakt. Maar ik geloof dat veel keuzes niet definitief hoeven te zijn, uitzonderingen daar gelaten. En zelfs dan geloof ik nog dat je met creativiteit en denken in mogelijkheden altijd weer een stukje dichterbij of verder komt.

werkplezier positiviteitscafe

Hoe voel jij je?

Dit blogje gaat weer behoorlijk over mijzelf. Als ik het teruglees merk ik dat ik je eerst weer vertel hoe het eigenlijk niet zo goed met mij gaat en gaandeweg dat ik hard op weg ben om weer op de juiste route te komen. Ik lees dat ook vaak in andere blogs en vind het altijd zo suf en nu doe ik het zelf ook weer. Maar als ik jou niet meeneem in hoe het met mij gaat, is gegaan en hoe ik zelf tot bepaalde beslissingen kom dan is het lastig om te begrijpen waarom ik jou begrijp. De pijnpunten waar jij tegen aanloopt, die ken ik ook. Misschien niet in dezelfde details of situatie, maar in grote lijnen belopen wij dezelfde weg. Ik heb gaandeweg geleerd: door persoonlijke ervaringen, door kennis aan te leren, door vaardigheden aan te leren om er mee om te gaan, om te kijken naar mogelijkheden en soms ook gewoon het op te lossen. Maar zeker ook door soms keihard op mijn bek te gaan en eigenlijk best te willen blijven liggen (en misschien ook even doe), maar omdat ik weet dat ik daar niet mee verder kom, toch weer opgestaan. Soms is afscheid nemen van een situatie of een persoon ook een optie, hoe moeilijk het ook is. Ook dat heb ik moeten ervaren, zodat ik weer verder kon. Mijzelf weer kunnen zien als degene die ik ben. En daar ben ik super trots op!

Hoe voel jij je? Herken je iets in wat ik je heb verteld? Het onbestemde gevoel heb je misschien al een tijdje genegeerd, omdat het er wel is, maar het doet (nog) niet echt pijn. Misschien steekt het hier en daar, maar weet je niet goed wat het nu is? Betekend dat dan dat je er niets mee mag of moet? Ik hoor vaker dat iemand niet echt een coachvraag heeft en daarom niet er mee aan de slag gaat. Wat moet je dan tegen je omgeving zeggen: Ik weet niet wat ik nu precies mis, maar dacht laat ik maar eens op onderzoek uitgaan? Nou, je slaat precies de spijker op zijn kop. Dat is reden genoeg om op onderzoek te gaan. Jarenlang blijven kabbelen op een bepaald punt en niet verder komen, geeft je geen plezier en staat je levensvreugde in de weg. Altijd blijft het maar knagen. Dus hoe voel jij je? Weet je dan niet? Dan is het tijd dat wij eens afspreken en gaan onderzoeken hoe jij je bestemde gevoel terugkrijgt.

Denken in onmogelijkheden: ik heb het nog nooit gedaan dus ik kan dat niet.
Denken in mogelijkheden: ik heb het nog nooit gedaan, dus kom maar op!

Hoe denk jij? Voor mij maakt het niet uit. Of je nu denkt in onmogelijkheden of mogelijkheden. Het betekent namelijk niet dat jij niet voluit kan leven. Het betekent dat jij gaat ervaren wat er wel mogelijk is, op jouw manier en op jouw tempo. Nou vooruit, soms daag ik je wel een beetje uit! Een beetje uitdaging brengt wat leven in de brouwerij. Het onbestemde gevoel gaat niet snel uit zichzelf weg. Waarom je tijd uitzitten, in plaats van het heft in eigen handen te nemen.

Mag ik je nu al een beetje uitdagen? Klik dan op de knop hieronder en maak een vrijblijvende afspraak met mij.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.